Ernest BUCHTA (nr krzyża: 5662)

Urodził się 24 VII 1897 r. w Dąbrowie jako syn Jana i Joanny z domu Toman.

Wykształcenie: absolwent szkoły ludowej i Polskiego Gimnazjum Realnego im. J. Słowackiego w Orłowej (matura wojenna 1917).

W czasie nauki działał w skautingu i drużynach strzeleckich. W 1914 r. zgłosił się do Legionu Śląskiego, jednak został zwolniony jako nieletni, po czym kontynuował naukę w gimnazjum. Wcielony do armii austro-węgierskiej dnia 14 VIII 1916 r., skierowany wkrótce do szkoły oficerów rezerwy, potem do 27 II 1917 r. służył w baonie zapasowym 20 Pułku Piechoty. Następnie skierowany na front włoski, gdzie w dniu 18 VII 1917 r. dostał się do niewoli. W okresie od 22 III do 1 XII 1918 r. służył ochotniczo w polskim oddziale wywiadowczym przy armii włoskiej (na froncie). Następnie wcielony formalnie do Armii Polskiej we Francji dowodzonej przez generała Józefa Hallera, gdzie służył w 8 Pułku Strzelców. Z formacją tą powrócił do Polski w 1919 r.

W Wojsku Polskim awansował do stopnia podporucznika (ze starszeństwem z dnia 21 VI 1919 r.) i porucznika (ze starszeństwem z dnia 1 IV 1920 r.). Jego oddział po powrocie do Polski wkrótce przemianowano na 50 Pułk Piechoty, w lipcu 1919 r. skierowany został na front a Ernest Buchta pełnił w nim funkcję adiutanta. W dniu 12 XI 1919 r. został zdemobilizowany na plebiscyt na Śląsku Cieszyńskim. Był m.in. adiutantem przy oddziałach francuskich, które pełniły tu funkcje rozjemcze i współpracował z Tajną Organizacją Wojskową. Od 7 VIII 1920 r. ponownie w służbie czynnej z przydziałem do 42 Pułku Piechoty, gdzie pełnił m.in. funkcje dowódcy plutonu i adiutanta batalionu. W pułku tym służył także po zakończeniu wojny, pozostając w zawodowej służbie wojskowej. Od 10 V 1922 r. oficer kompanii, w okresie od 1 XII 1924 r. do 9 IX 1927 r. dowódca 1 kompanii karabinów maszynowych 42 Pułku Piechoty. Mianowany kapitanem ze starszeństwem z dnia 1 I 1927 r. Od 10 IX 1927 r. przeniesiony do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej- Komorowie na stanowisko instruktora, a od 6 III 1930 r. adiutanta szkoły. 4 I 1931 r. został przyjęty do Wyższej Szkoły Wojennej (do 1933). Po jej ukończeniu i otrzymaniu tytułu oficera dyplomowanego został przydzielony do sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi. Od 1 VI 1934 r. był w tym mieście szefem sztabu 10 Dywizji Piechoty. Mianowany majorem został ze starszeństwem z dnia 1 I 1935 r. Od 21 XI 1938 r. przydzielony do 58 Pułku Piechoty, który stacjonował w Poznaniu.

W Kampanii Wrześniowej pracował w sztabie Armii „Modlin”. Po jej zakończeniu przebywał w niewoli niemieckiej, m.in. w obozach jenieckich IX A Sprangenberg, IX B Weilburg, X A Itzehoe.

Zginął 27 IX 1944 r. w oflagu VI B Dössel w wyniku omyłkowego bombardowania lotnictwa alianckiego.

Żonaty, miał jedno dziecko.

Odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari V kl., Orderem Odrodzenia Polski V kl. (1937), Medalem Niepodległości, Srebrnym Krzyżem Zasługi (1931), Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Medaille Interalliee de la Victoire (Międzyalianckim Medalem Pamiątkowym Wielkiej Wojny).

Wybrana bibliografia:
CAW, Kolekcja Akt Personalnych, sygn. I.481.B.13820,
CAW, Kolekcja Orderu Virtuti Militari, sygn. I.482.63-5338,
Czterdzieści lat Polskiego Gimnazjum Realnego w Orłowej, [Orłowa] 1949, s. 38,
Książnica Cieszyńska. Elektroniczny słownik biograficzny Śląska Cieszyńskiego http://www.slownik.kc-cieszyn.pl/index.php/online,591/ [dostęp: 21 VII 2018].
Elektroniczna baza danych „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką", http://www.straty.pl/index.php/szukaj-w-bazie [dostęp: 18 VIII 2018].

Order Virtuti Militari V kl. nadany dekretem Naczelnego Wodza L 14135 z dnia 27 IX 1922 r. (Dz. Pers. nr 41/1922).

We wniosku odznaczeniowym o nadanie Virtuti Militari dla Ernesta Buchty nie zachował się szczegółowy opis czynu, wiadomo jedynie, iż zdobył 2 karabiny maszynowe i wziął jeńców.

CAW, Kolekcja Orderu Virtuti Militari, sygn. I.482.63-5338