Karol WALICA (nr krzyża: 2366)

Urodził się 19 I 1899 r. w Cieszynie jako syn Józefa i Anny.

Wykształcenie: ukończył cztery klasy szkoły handlowej.

W czasie I wojny światowej wcielony do armii austro-węgierskiej dnia 15 III 1917 r. Do Wojska Polskiego wstąpił 22 XI 1918 r. i przydzielony został do 9 kompanii 10 Pułku Piechoty Ziemi Cieszyńskiej w Cieszynie. Wraz z III batalionem tego pułku skierowany 8 I 1919 r. do oddziałów walczących z Ukraińcami w Galicji Wschodniej. Od 15 kwietnia był przydzielony do 12 kompanii. Na froncie ukraińskim pozostawał do 26 VIII 1919 r. W dniu 18 stycznia otrzymał awans na starszego strzelca, a 8 września został mianowany kapralem.

Z dniem 28 XI 1919 r. zdemobilizowany został do prac plebiscytowych na Śląsku Cieszyńskim. Prawdopodobnie prosił o przeniesienie do służby liniowej, gdyż 2 kwietnia 1920 r. na powrót przydzielony do 12 kompanii 10 Pułku Piechoty. Od 14 sierpnia otrzymał przydział do batalionu zapasowego pułku (w 2. a potem w 1 kompanii zapasowej). W czasie walk o granice Polski w latach 1919-1920 uczestniczył w następujących bitwach i potyczkach: Lwów, Okowsk, Lubień Mały, Sławeczno, Owrucz, Berezyna, Baranowicze.

W okresie od 29 XII 1920 r. do 5 V 1922 r. był urlopowany z wojska. Z dniem 5 V 1922 r. wcielony do 10 Pułku Piechoty, stacjonującego już wtedy w garnizonie pokojowym w Łowiczu, jako kandydat do zawodowej służby wojskowej z przydziałem do 8 kompanii, a od 26 marca 1925 r, do 2 kompanii. W dniu 27 I 1923 r. otrzymał awans do stopnia plutonowego, a 1 II 1926 r. sierżanta. Od 8 III 1927 r. przeniesiony został do 4 Pułku Strzelców Podhalańskich w Cieszynie. Po półrocznym okresie służby w nowej jednostce otrzymał następującą opinię służbową (z dnia 15 X 1927 r.) sformułowaną przez porucznika Władysława Legutko - dowódcę kompanii szkolnej 4 Pułku Strzelców Podhalańskich: Pilny, pracowity, dbały, zdyscyplinowany. Charakter niezupełnie wyrobiony, przeciętnie inteligentny, pracuje dużo nad sobą. Jako instruktor dobry. Zachowanie tako na służbie jak i poza służbą b. dobre.

Zmarł 14 VII 1932 r. w Szpitalu Śląskim w Cieszynie i został pochowany 16 lipca w asyście wojskowej na Cmentarzu Komunalnym w Cieszynie.

Odznaczony był m.in. Orderem Virtuti Militari V kl., Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, oraz odznaką pamiątkową „Orlęta”. 

Był, żonaty, najprawdopodobniej miał jedno dziecko.

Wybrana bibliografia:

CAW, Kolekcja Akt Personalnych, sygn. AP 748,
CAW, Kolekcja Orderu Virtuti Militari,  sygn. I 482.1-110,
CAW, RDz. 4 pspodh. nr 158 z dnia 15.07.1932, sygn. I.320.90.08.

Order Virtuti Militari V kl. nadany dekretem Naczelnego Wodza  LDok. 2861 z dnia 18 IV 1921 r. (Dz. Pers. nr 16/1921).

Opis czynu w uzasadnieniu wystąpienia o nadanie Virtuti Militari dla Karola Walicy:

W obronie Lubienia Małego niejednokrotnie odznaczył się aktywnem prowadzeniem sekcyi w czasie ataków ukraińskich na zajmowane pozycye. 

Dnia 15 maja 1919 roku w ataku na Porzecze Lubieńskie, Porzecze Grunt i Porzecze Zadworne wśród silnego ognia ukraińskich kulomiotów wdarł się na czele swojej sekcyi do lewej flanki nieprzyjacielskiej linji obronnej i [zmusił go – przyp. S.K.] do poniechania jednego kulomiotu na zajmowanej pozycyi.

W walkach pod Liliatyniem, Panpolem i Zborowem świecił zawsze przykładem męstwa wzorowego podoficera. Dnia 24 czerwca 1919 r. podczas kontrataku na Ścianki rzucił się na czele sekcyi na prawe skrzydło atakowanego nieprzyjaciela i zmusił go w walce na bagnety do cofnięcia się zadając mu straty.

Dnia 28 czerwca podczas naszego pochodu na Złoczów zaatakował gwałtownie nieprzyjaciela, przyczem zdobył 1 kulomiot i zabrał kilkudziesięciu jeńców. We wszystkich akcjach, w których brał udział zachwycał męstwem i porywał swym przykładem.

Podany na odznaczenie „Krzyża Srebrnego” zasługuje na to tak ze względów męstwa i odwagi, jak ze względów taktownego, moralnego i przykładnego prowadzenia się.

       

CAW, Kolekcja Orderu Virtuti Militari,  sygn. I 482.1-110